As sete cantigas do pergamiño poden ser vistas como un único poema xa que:
- Todas teñen o mesmo tema
- A mesma localización xeográfica.
- As ondas do mar de Vigo son as confidentes.
Por iso podemos falar de que Martín Códax, seguindo a Tavani, cóntanos unha historia de amor, pero un amor que remata en desesperanza xa que o amigo non aparece. É unha historia circular, xa que comeza e remata coa interpelación ás ondas sobre a tardanza do namorado.
Cantiga I: unha muller nova namorada sente saudade do seu amigo. É a situación típica amorosa: como non está o amado, ten ansia de velo.
Cantiga II: a moza está contenta porque é informada de que o amado vai volver e dille á nai que o irá agardar a Vigo.
Cantiga III: chea de esperanza, convida a irmá e nai a ir a Vigo porque alí vai chegar o namorado.
Cantiga IV: tristura porque ela foi a Vigo e o seu namorado non chegou. Está chorando soa.
Cantiga V: amosa novamente a saudade e convida a todas as nomoradas coma ela a un baño ritual.
Cantiga VI: bailando no adro descobre a realidade, ela está namorada, mais non ten amigo xa que só o viu unha vez nesa igrexa.
Cantiga VII: retoma o diálogo iniciado coas ondas na cantiga I. Xa está desesperanzada, o seu amigo non aparece e o máis triste: non sabe porque a deixou soa.
Esta é a única cantiga que non ten notación musical.
Aínda que as cantigas de Martín Códax aparecen na mesma orde en todos os cancioneiros, seguindo unha interpretación algo arriscada de J.J. Nunes, podemos facer con elas unha historia de amor con final feliz se as desordenamos.
Cantiga I: unha muller nova namorada sente saudade do seu amigo. É a situación típica amorosa: como non está o amado, ten ansia de velo.
Cantiga II: a moza está contenta porque é informada de que o amado vai volver e dille á nai que o irá agardar a Vigo.
Cantiga III: chea de esperanza, convida a irmá e nai a ir a Vigo porque alí vai chegar o namorado.
Cantiga IV: tristura porque ela foi a Vigo e o seu namorado non chegou. Está chorando soa.
Cantiga V: amosa novamente a saudade e convida a todas as nomoradas coma ela a un baño ritual.
Cantiga VII: retoma o diálogo iniciado coas ondas na cantiga I. Xa está desesperanzada, o seu amigo non aparece e o máis triste: non sabe porque a deixou soa.
Esta é a única cantiga que non ten notación musical.
Aínda que as cantigas de Martín Códax aparecen na mesma orde en todos os cancioneiros, seguindo unha interpretación algo arriscada de J.J. Nunes, podemos facer con elas unha historia de amor con final feliz se as desordenamos.
HISTORIA CON FINAL FELIZ
Así sería.