Cincuenta poemas
AGOSTO
Como se demora, preguizosa, a luz
dourada dos solpores nos teus ollos,
como se fire, delicada, nas túas perfebas.
Como se dispersan os sons e chegan,
a penas, os ecos dos xogos dos nenos,
remotos, apagados.
Serenidade.
Non conta o pasado, non existe o futuro.
Como se demora, preguizosa, a luz
dourada dos solpores nos teus ollos,
como se fire, delicada, nas túas perfebas.
Como se dispersan os sons e chegan,
a penas, os ecos dos xogos dos nenos,
remotos, apagados.
Serenidade.
Non conta o pasado, non existe o futuro.
A vibración no areal dos corpos
baixo os últimos raios.
Que distante a dor, que vago todo.
Como transitan o teu corpo ríos interiores
e podes percibilos.
Como riza a brisa o cabelo nas túas meixelas.
E as mans atópanse por azar,
sorprendidas, felices.
Transmítense confidencias.
Confúndense, tenues, as nosas respiracións
coa profunda e poderosa respiración do mar.
INVITACION
A VIAXE I
Esplendoroso
sol entre piñeiros.
Invitación. Chamada.
Detén o tempo o seu cerco.
Inarticulada luz
que me traspasa.
Solpor do mundo.
Cinza e luz.
A fin, o comezo.
Outros lugares me reclaman.
II A brisa da tarde
cun rumor xordo,
agarímanos a face.
Despedímonos.
Agárdanos a viaxe.
Outras serán as mans,
outro o vento que abane
dondamente os teus cabelos
e te anaine.
Eu ficarei coa néboa.
Onde ninguén me escoite.
IIIAciñeirais.
Luz cansada,
pálida.
¿Por que nunca chegara
a este lugar de asombro?
Cruzan paxaros.
Vaise o día
e ninguén se decata.
Espacio desolado.
Algo pasa. Melancolía leve
como ala.
